In de afgelopen periode hebben ook pubers en jongvolwassenen de weg naar Breathfulness gevonden. We zijn dankbaar dat ze de kracht en moed hebben gehad om deze stap te nemen. En dat we ze mochten begeleiden om hun zware last van verdriet, boosheid en vaak ook onbegrip om te zetten naar zelfvertrouwen en kracht, zodat ze de liefde voor zichzelf en de zin in het leven weer konden (her)vinden. Het zijn vaak zeer schrijnende verhalen over gemis aan veiligheid, wegcijferen van zichzelf, verlies van zingeving en levenslust, tot aan zelfmoordpoging aan toe.
Wat we steeds herkennen is dat het niet alleen het verhaal van de puber of jongvolwassene is, maar dat het vaak een onverwerkte of niet-vertelde familiegeschiedenis betreft die de puber en jongvolwassene al van kinds af aan onbewust aan het dragen is. En dat is niet te doen. Dat is ook niet de hoofdtaak in hun leven. Al krijgen ze er wel vaak waardering voor, omdat ze zo zorgzaam, begripvol en verantwoordelijk zijn.
In de problematiek van de huidige pubers en jongvolwassenen ligt ook een grote verantwoordelijkheid bij de generatie daarvoor, m.n. bij de ouders. Een van de belangrijke taken in het ouderschap is het helen van (ongeziene) pijn en verwondingen die, al generaties lang, van ouder op kind worden overgedragen en steeds opnieuw beleefd worden tot het gezien is. Emotionele pijn die zich uit in lichamelijke en geestelijke klachten en benoemd wordt als ‘het zit in de familie’, het zit nu eenmaal in de ‘genen’. In de huidige tijd van ontwakend bewustzijn heeft de ouder hier een primaire rol in om deze taak op te pakken. Dan hoeft de puber en jongvolwassene de ongeziene zwaarte niet langer te dragen, het patroon voort te zetten en kan het helingsproces beginnen voor zijn/haar eigen deel om zichzelf te bevrijden van de opgenomen last en verantwoordelijkheden.
Als de ouder de verantwoordelijkheid op zich neemt en de weg van heling en integratie opgaat, wordt het familiepatroon en de familie(generatie)geschiedenis van doorgeven van zwaarte en niet geheelde levenspijn, doorbroken. Dan komt het ouderschap tot zijn recht zoals het werkelijk bedoeld is: een ondersteunende begeleider zijn voor je kind – die misschien inmiddels dus al puber, jongvolwassene of zelfs al volwassen is.
Dan ben je als ouder een inspirator voor je kind. Je bent aanwezig, onderscheidt wanneer iets bij jezelf hoort en niet bij je kind, ziet het kind zoals hij/zij nu werkelijk is en plakt er niet een (oordelend of stempelend) plaatje op vanuit het verleden of projecteert een eigen verlangen op het levenspad van je kind. Je bent nu als ouder een baken van stabiliteit en rust, van waaruit je je levenswijsheid overdraagt.
Een grote maar zeer belangrijke opdracht voor ouders – volgens ons voor alle volwassenen van nu – om deze weg in te slaan. Zoek daarbij de hulp die je nodig hebt, want veel patronen zijn onbewust en de pijn ligt diep verborgen. Hulp om inzicht en begrip te krijgen in wat je op te pakken en te helen hebt. En tools om de bewustwording niet alleen mentaal, maar ook in je gevoelswereld, te doorleven, te helen en te integreren.
We zijn blij dat we als Breathfulness collectief van partners een veld creëren waarin je deze hulp kunt vinden. Individueel of via een Retreat. Maak deze stap, investeer hierin en ga ervaren dat, wanneer je steeds meer in de fase van de volwassen volwassenheid kunt zijn, je vervulling en levensvreugde toeneemt, niet alleen in jezelf, maar ook voor je dierbaren om je heen.
Een grote stap voorwaarts in het helen van de familiepijnen is het deelnemen aan een Breathfulness. Retreat. Dit vraagt moed en lef, maar de opbrengst is groot.
Jongeren zijn in staat om de beste keuze te maken!
Nog steeds ben ik dankbaar dat ik jaren geleden het principe van pubernieren en pionieren al heb toegepast.
Onze oudste zoon Mitchel ‘mocht’ niet verder studeren nadat hij geslaagd was voor de HAVO, die hij qua cijfers heel makkelijk had doorlopen, omdat wij het belangrijk vonden dat hij eerst ging ontdekken wat hij echt wilde gaan doen. Hij had gewoon nog geen idee. Hoewel veel mensen om ons heen dit niet begrepen, gaven we hem de ruimte om te doen wat hij daarvoor nodig had.
Hij besloot met zijn rugzak naar Kenia te gaan om te ontdekken wat hij wilde. Kwam na 3 maanden terug en had nog niet ontdekt wat hij wilde. Maar hij had wel ontdekt wat hij niet meer wilde. Dat vonden we een hele mooie opbrengst van zijn backpack-tijd in Kenia.
Hij kwam weer thuis wonen en nam de taak op zich om te koken. Daarnaast is hij gaan Netflix-en. Niet een week, niet een maand, maar ongeveer 5 maanden. Oeps… dat daagde ons zeker uit! Het vroeg om vertrouwen om hem ruimte te blijven geven en niet mee te gaan in de oude collectieve overtuigingen; er moet toch gewerkt en geld verdiend worden op die leeftijd of Nietsdoen levert niets op of zo’n kop met verstand en dan niet studeren of straks gaat hij helemaal niets meer doen. We voelden van binnenuit dat hij deze tijd nodig had en vanuit dit vertrouwen bleven we hem deze ruimte geven.
Na 5 maanden ‘kwam hij uit zijn Netflix-kamer’ met de boodschap Ik weet wat ik wil gaan doen. En toen is hij vorm gaan geven aan wat voor hem klopte en begon aan zijn studie.
Onze andere zoon Justin gaven we tweemaal dringend het advies om te stoppen met zijn dansopleiding (eerst de MBO- en daarna de HBO-opleiding). Beide keren gaven we hem toestemming om te stoppen, omdat de opleiding hem niet meer inspireerde, waardoor z’n creativiteit niet stroomde.
Hoewel hij bang was dat één van zijn dromen – lesgeven op die HBO-opleiding – geen waarheid kon worden, adviseerden we hem toch om daar te stoppen en eventueel een opleiding te gaan volgen in het buitenland, vanuit het vertrouwen dat hij ooit alsnog les zou gaan geven op de HBO-opleiding, niet vanwege het diploma, maar om wie hij is en wat hij doet.
En nu jaren later heeft hij zijn eigen authentieke weg gevonden als choreograaf en danser, zowel in Nederland als in het buitenland. En heeft hij lesgegeven op de HBO-opleiding!
Beiden kregen ze een maatwerkadvies, tegen gedachten en overtuigingen van velen in, maar ons hart vertelde dat het wel klopte. Er was een innerlijk weten en een diep vertrouwen om in de overgave te gaan. Het pad te volgen dat voor het hoofd nog niet zichtbaar was, zelfs onmogelijk leek, maar voor het hart wel duidelijk was.
En nu leven ze beiden hun passie en talenten. Mitchel is samen met zijn vrouw Nadia op wereldreis met bestemming onbekend en tijdsduur zolang het goed voelt (inmiddels zijn ze nu 14 maanden onderweg – het motoravontuur The Great Ride Along). En Justin is choreograaf/danser vanuit zijn eigen filosofie op dans (Threading Theater) en deelt zowel in Nederland als in vele andere landen zijn passie en talenten.
Ik zeg hiermee niet dat iedereen moet stoppen of niet direct verder mag studeren. Wat ik mee wil geven: creëer ruimte en geef vertrouwen dat pubers/jongvolwassenen hun passie en bezieling mogen ontdekken, want in essentie wil ieder mens groeien en zich ontplooien. En als pubers/jongvolwassenen die ruimte en ondersteuning krijgen dan kunnen ze ook keuzes maken van binnenuit. En maken ze uiteindelijk de beste keuzes hoe ze hun leven vorm willen gaan geven!
Voor ons was Breathfulness en de levensfasen enorm ondersteunend om vertrouwen, moed en lef te hebben om hen de ruimte te geven. Het begrijpen van de levensfasen en het essentiële belang van de puberteit en jongvolwassenheid gaf belangrijke inzichten. En het harmoniserend ademen zorgde ervoor dat de inzichten geïntegreerd en toegepast konden worden.
We hebben onze ervaringen met pubernieren en pionieren beschreven in het boek Het is tijd om allemaal te gaan puberen! Als gezin hebben we ons, ook met vallen en opstaan, een weg gebaand door het levensdoolhof dat puberteit heet. ‘Fouten’ gemaakt, van ‘fouten’ geleerd, patronen doorbroken, elkaar gespiegeld, onze eigen puberpijn geheeld, ruimte gecreëerd om ze te laten pubernieren en pionieren en nog vele andere ervaringen op ieders weg naar authenticiteit. En dit mag jij als volwassene jezelf ook nogmaals gunnen. Dan geef je je eigen puber- en jongvolwassenendeel alsnog te mogelijkheid om volledig te ontplooien.